In de zorg willen we het beste voor onze cliënten. Toch gebeurt het soms dat een cliënt iets zegt of vraagt, en wij al snel een antwoord geven vanuit wat wij denken dat goed is. Maar luisteren we op zo’n moment ook echt naar wat de cliënt ons probeert te vertellen?
Vandaag hoorde ik op mijn werk een mooi en leerzaam verhaal van een collega op een andere woongroep. Een cliënt gaf aan dat ze een spel dat ze vroeger graag deed, niet meer kon doen. Een eerste reactie zou kunnen zijn: Waarom niet? Misschien kan ze niet meer tellen, of begrijpt ze het spel niet meer door achteruitgang.
Mijn collega kende deze cliënt echter heel goed en besloot verder te denken. Ze kwam tot een ander, veel passender antwoord. De cliënt speelde dit spel altijd samen met twee begeleiders op de dagbesteding. Deze collega’s werkten inmiddels niet meer binnen het werkgebied. Voor de cliënt was het spel gekoppeld aan deze twee oud collega's. ze is van dit niveau dat als deze collega's er niet zijn ze dan niet kan zeggen kom laten we dit spelletje eens doen en dus “kon” ze het niet meer doen.
Dit verhaal laat zien hoe belangrijk het is om onze cliënten echt te kennen en naar hen te luisteren, zonder direct aannames te doen. Vastigheid in teams speelt hierin een grote rol. Wanneer begeleiders langere tijd betrokken blijven, leren ze de kleine details, de herinneringen en de betekenis achter woorden en gedrag kennen.
Zo blijven we onze cliënten begrijpen niet alleen met ons hoofd, maar vooral met ons hart. 💚💚
Reactie plaatsen
Reacties